Χακίμ Γουόρικ, αυτή είναι η ζωή μου

Ο Χακίμ Γουόρικ μίλησε στο olympiacosbc.gr για τη ζωή του, την καριέρα του και τον μεγάλο στόχο που έχει μπροστά του. Πρόκειται για έναν σπουδαίο παίκτη, ο οποίος έχει πολυετή καριέρα στο ΝΒΑ και από τον Φλεβάρη του 2016 φοράει τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ο Χακίμ Γουόρικ μίλησε στο olympiacosbc.gr για τη ζωή του, την καριέρα του και τον μεγάλο στόχο που έχει μπροστά του με τους «ερυθρόλευκους».

Πότε κατάλαβες πως το μπάσκετ είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο από κάθε τι άλλο;
«Η αλήθεια είναι πως ο πατέρας μου, η μητέρα μου και ένας από τους πιο κοντινούς ξάδελφους μου, έπαιζαν μπάσκετ. Και από αντίδραση, εγώ έλεγα πως θα παίξω φούτμπολ. Τελικά, όμως, επέλεξα το μπάσκετ γιατί όσο μεγάλωνα, ψήλωνα χρόνο με τον χρόνο και έτσι το κορμί μου με βοήθησε να παίξω μπάσκετ. Κατάλαβα πως θα παίξω μπάσκετ όταν ήμουν 8-10 ετών».

Τα παιδικά σου χρόνια πως ήταν;
«Είχα όμορφα παιδικά χρόνια. Μεγάλωσα στη Φιλαδέλφια, σε μια γειτονιά που δεν ήταν εύκολη. Όπλα, ναρκωτικά, ληστείες, αλλά εγώ έμεινα μακριά από όλα αυτά. Ασχολιόμουν όλη τη μέρα με το πώς θα παίξω, συνήθως παίζαμε μπάσκετ και περνούσαμε πολλές ώρες στο γήπεδο».

Υπήρξε κάποια φορά που να φοβήθηκες ή να βρέθηκες τη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο;
«Ακριβώς αυτό, βρέθηκα μια μέρα τη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο. Μόλις είχαμε τελειώσει την προπόνηση με έναν φίλο μου, ήμουν τότε 13 χρονών θυμάμαι και βγαίναμε από το γυμναστήριο. Ξαφνικά ακούσαμε πυροβολισμούς και καταλάβαμε πως στην απέναντι μεριά του δρόμου γινόταν ληστεία. Παγώσαμε και μετά από κάποια δευτερόλεπτα ήρθε η αστυνομία. Οι αστυνομικοί μας είδαν εκεί και μας θεώρησαν ύποπτους, έστρεψαν λοιπόν τα όπλα τους κατά πάνω μας και μας είπαν να μείνουμε ακίνητοι. Κάτι που ήδη κάναμε μιας και είχαμε παγώσει (γέλια). Δεν πίστευα αυτό που γινόταν, μας θεωρούσαν ύποπτους για τη ληστεία μιας και εκείνη τη στιγμή δεν ήταν κανείς εκεί γύρω. Μας έβαλαν στο περιπολικό και ευτυχώς τη στιγμή που θα φεύγαμε για να πάμε στο τμήμα, βγήκε ο προπονητής μας από το γυμναστήριο και τους εξήγησε πως εμείς δεν είχαμε καμία σχέση με ό,τι είχε συμβεί και πως νωρίτερα ήταν μαζί μας και κάναμε προπόνηση. Το λέγαμε και εμείς, αλλά δεν μας πίστευαν. Τελικά, όμως, τέλος καλό όλα καλά».

Το μεγάλο σου όνειρο ως παιδί, ποιο ήταν;
«Να παίξω στο ΝΒΑ. Το ήθελα σαν τρελός. Ήμουν μεγάλος θαυμαστής του Πένι Χάρνταγουεϊ και με τους φίλους μου όταν παίζαμε εγώ παρίστανα τον Πένι Χάρνταγουεϊ. Μάλιστα με τους φίλους μου κάναμε και αναπαράσταση πως μας διαλέγουν στο ντραφτ. Μαζευόμασταν σε σπίτια και διοργανώναμε βραδιές ντραφτ. Φορούσαμε τα καπέλα μας όταν υποτίθεται πως μας επέλεγαν και κάναμε και δηλώσεις (γέλια)».

Τελικά, όμως, λίγα χρόνια μετά, το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Έτσι δεν είναι; Πρώτα, όμως, πέρασες τέσσερα χρόνια από το κολέγιο του Σίρακιους.
«Ακριβώς. Επέλεξα το Σίρακιους, γιατί εκεί ο προπονητής ήταν περισσότερα από 20 χρόνια και ήξερα πως δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Ό,τι και εάν γινόταν. Και έτσι επέλεξα να πάω εκεί ώστε να είμαι σίγουρος πως και τα τέσσερα χρόνια θα είχα τον ίδιο προπονητή».

Και τη δεύτερη σεζόν σου έζησες κάτι μοναδικό κατακτώντας το πρωτάθλημα…
«Σωστά. Τη δεύτερη μου σεζόν κερδίσαμε το πρωτάθλημα. Ήμουν μικρός τότε, δεν ήξερα καν πόσο μεγάλο είναι αυτό που είχαμε καταφέρει. Τώρα το αντιλαμβάνομαι πόσο ξεχωριστό ήταν αυτό. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια και καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι αυτό που πετύχαμε να το πετύχει κάποιος τώρα, τώρα είναι που το εκτιμάω ακόμη περισσότερο και το μετράω σωστά».

Και ήσουν ο πρωταγωνιστής του ματς στα τελευταία 20’’, έτσι δεν είναι;
«Έτσι είναι, με το σκορ στο 81-78, έχασα δύο βολές και πραγματικά δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το Κάνσας είχε την τελευταία επίθεση, γύρισαν τη μπάλα και βρέθηκε ένας παίκτης στη γωνία μόνος του μιας και ένας συμπαίκτης μου είχε πάει για βοήθεια. Ήμουν κάτω από το καλάθι, πήγα σαν τρελός στη βοήθεια και ήθελα απλά να βάλω το σώμα μου έτσι ώστε να τον εμποδίσω τον αντίπαλο μου και ταυτόχρονα να μην κάνω φάουλ, αλλά τελικά τον έκοψα. Μετά είχε μείνει 1.5’’ για το τέλος, προσπάθησα να κάνω και δεύτερη τάπα, δυσκόλεψα τον αντίπαλο μου και το ματς τελείωσε. Μετά ακολούθησε ένας χαμός. Θυμάμαι έτρεχα σαν τρελός γύρω και αγκάλιαζα όποιον έβρισκα μπροστά μου ενώ προσπάθησα να βρω τη μητέρα μου την οποία τελικά βρήκα μετά από ώρα και την αγκάλιασα. Πρόκειται για μια πολύ ξεχωριστή στιγμή στη ζωή μου».

Και μετά ήρθε η βραδιά του ντραφτ όταν και επιλέχθηκες στο Νο19. Ήταν όπως την περίμενες αυτή η βραδιά;
«Εντάξει και μόνο το ότι βρέθηκα εκεί, ήταν μια εκπλήρωση ενός ονείρου και πραγματικά είχα ξετρελαθεί από τη χαρά μου. Πηγαίνοντας εκεί περίμενα να βρεθώ κάπου μεταξύ του 7-16, αλλά το ντραφτ εξελίχθηκε κάπως αλλόκοτα. Παίκτες που δεν το περιμέναμε πήγαν πιο ψηλά και άλλοι πιο χαμηλά. Είχα πάρα πολύ άγχος θυμάμαι μέχρι που άκουσα το όνομα μου στο Νο19 από το Μέμφις».

Έτσι άρχισες από την επόμενη σεζόν να ζεις το μεγάλο σου όνειρο.
«Όντως, στην πρώτη μου χροιά πήγαμε στα play off, είχαμε πολλούς βετεράνους και έμαθα πολλά στη ρούκι μου σεζόν. Βρέθηκα δίπλα σε παίκτες όπως ο Στούνταμαϊρ, ο Μίλερ, ο Τζόουνς. Στη δεύτερη χρονιά, τραυματίστηκε ο Πάου Γκασόλ και έπαιζα πολύ περισσότερο και ήταν μια από τις καλύτερες σεζόν της καριέρας μου. Αυτή η σεζόν μου έδωσε αυτοπεποίθηση και την άνεση να πιστεύω πως μπορώ να τα καταφέρω στο ΝΒΑ. Μετά από τέσσερα χρόνια ήμουν free agent και υπέγραψα με το Μιλγουόκι, μετά με έκαναν ανταλλαγή στο Σικάγο, αλλά στο τέλος υπέγραψα με το Φοίνιξ. Εκεί έπαιξα με παίκτες όπως ο Στιβ Νας και ο Γκραντ Χιλ, ήταν καλά χρόνια. Από άποψη στατιστικών η καλύτερη μου χρονιά ήταν στο Μέμφις, αλλά ως εμπειρία, σίγουρα το Φοίνιξ. Μετά πήγα στη Νέα Ορλεάνη και στη Σάρλοτ. Δεν προσαρμόστηκα ποτέ σε αυτές τις δύο ομάδες και μετά είχα πολλές προτάσεις εκτός των ΗΠΑ. Έτσι, επέλεξα να πάω στην Κίνα. Ήμουν κάπως απογοητευμένος που άφηνα το ΝΒΑ, αλλά ήθελα να παίζω και την τελευταία μου σεζόν δεν έπαιζα καθόλου. Έτσι αποφάσισα να πάω και να αγωνιστώ στην Κίνα. Στην Κίνα ήταν δύσκολα, έπρεπε να προσαρμοστώ σε νέα δεδομένα και σε μια νέα ζωή και όλα ήταν δύσκολα. Η καθημερινότητα ήταν εντελώς διαφορετική από όσα είχα μάθει. Την επόμενη σεζόν πήγα στα μέσα της χρονιάς στην Κόνιασπορ, εκεί έμεινα τέσσερις μήνες και έπαιξα μερικά πολύ μεγάλα παιχνίδια με σπουδαίους αντιπάλους. Τον Οκτώβριο του 2015 πήγα στην Αυστραλία. Στη Μέλμπουρν Γιουνάιτεντ. Εκεί τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα για εμένα γιατί μοιάζουν πολλά πράγματα με τις ΗΠΑ. Πολύ πιο εύκολα από ότι στην Κίνα και στην Τουρκία, προσαρμόστηκα εύκολα και πέρασα μια υπέροχη σεζόν. Εκεί η σεζόν τελειώνει νωρίς, είχα την ευκαιρία να παίξω στη D-League, αλλά επέλεξα τον Ολυμπιακό και να παίξω στο υψηλότερο επίπεδο. Όταν έμαθα για την πρόταση του Ολυμπιακού ενθουσιάστηκα».

Ήταν δηλαδή εύκολο να πεις το «ναι» στον Ολυμπιακό;
«Φυσικά. Όταν με ενημέρωσαν για το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού, αμέσως επικοινώνησα με τρεις καλούς μου φίλους τους οποίους εμπιστεύομαι και είχαν αγωνιστεί στον Ολυμπιακό. Μίλησα με τον Λιν Γκριρ, με τον Τζος Τσίλντρες και τον Μαρντί Κόλινς και μου το έκαναν εύκολο, πολύ εύκολο. Και οι τρεις μου είπαν τα καλύτερα για τον Ολυμπιακό και την Ελλάδα. Και τώρα, όλα όσα μου είπαν, τα βλέπω μπροστά μου. Ζω σε μια πανέμορφη πόλη και μια πανέμορφη χώρα γενικότερα. Ήρθα σε μια πολύ κρίσιμη σεζόν μέσα στη χρονιά, δεν ήταν εύκολο, αλλά προσπάθησα και όλοι με βοήθησαν για να προσαρμοστώ. Οι παίκτες, το σταφ και ο προπονητής, όλοι βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή δίπλα μου. Πραγματικά με έκαναν να αισθανθώ πολύ όμορφα και τότε ήταν που κατάλαβα γιατί μιλάνε όλοι με τα καλύτερα λόγια και θεωρούν τον Ολυμπιακό μια από τις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου. Δυστυχώς, όμως, δεν τα καταφέραμε στην Ευρωλίγκα. Προσπαθήσαμε πάρα πολύ, αλλά δεν τα καταφέραμε. Τώρα κοιτάζουμε μπροστά. Και έχω καταλάβει πόσο σημαντικό είναι το πρωτάθλημα».

Τι σε έκανε να το καταλάβεις;
«Η θέληση του κόσμου. Από την ημέρα που αποκλειστήκαμε από την Ευρωλίγκα, κάθε φορά που συναντώ κάποιον οπαδό της ομάδας στο δρόμο τυχαία, μου λένε το ίδιο πράγμα. Θέλουμε το πρωτάθλημα. Ξέρω ότι είναι και πάρα πολύ σημαντικό για τον σύλλογο μιας και τα τελευταία 19 χρόνια το έχει κατακτήσει τρεις φορές. Ξέρω καλά πόσο το θέλουν όλοι στην ομάδα και πιστέψτε με, το ίδιο θέλω και εγώ. Θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να βοηθήσω την ομάδα να κατακτήσει τον τίτλο. Βήμα-βήμα, όμως. Τώρα έχουμε μπροστά μας την ΑΕΚ, μια ομάδα που έχει δείξει όλη τη σεζόν σταθερότητα και ανοδική πορεία. Έχω παίξει και ένα ματς στην έδρα τους και χρειαστήκαμε να καταβάλουμε μεγάλη προσπάθεια και να πάμε στην παράταση για να νικήσουμε. Μη θεωρεί λοιπόν κανείς πως θα έχουμε εύκολο έργο. Το αντίθετο. Γι’ αυτό και καλώ τον κόσμο να βρεθεί στο πλευρό μας στα πρώτα δύο ματς της σειράς των ημιτελικών. Χρειαζόμαστε τον κόσμο να μας συμπαρασταθεί όπως έκανε και στα παιχνίδια της Ευρωλίγκας και μας βοήθησε πάρα πολύ».