Ισως το μεγαλύτερο «what if» στην ιστορία του Ολυμπιακού.
Ένας… σεσημασμένος δολοφόνος των παρκέ, μία τεράστια μεταγραφική «βόμβα» των Αγγελόπουλων, στην προσπάθεια τους να επαναφέρουν τον Ολυμπιακό στην κορυφή, παίκτης που μέχρι τα 26 του χρόνια όταν και έγινε κάτοικος Πειραιά είχε αφήσει άφωνη την μπασκετική Ευρώπη. Κατέκτησε το Eurobasket το 2003 με την Λιθουανία, με τον ίδιο να είναι ο πρώτος της σκόρερ με 15.8 πόντους, οδήγησε την Ταού στην κατάκτηση του κυπέλλου Ισπανίας το 2004, αλλά – κυρίως – στον τελικό της Euroleague το 2005 στην Μόσχα, νικώντας στον ημιτελικό την ΤΣΣΚΑ μέσα στο σπίτι της, για να λυγίσει από την Μακάμπι, με τον ίδιο, φυσικά, να είναι μέλος της κορυφαίας πεντάδας της διοργάνωσης, για να ακολουθήσει το ΝΒΑ και η θητεία στους Χόρνετς.
Και πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί η ερυθρόλευκη διαδρομή, αν ο παίκτης που προοριζόταν για ηγέτης της ομάδας του Πίνι Γκέρσον, δεν είχε υποστεί ολική ρήξη στον αχίλλειο τένοντα του αριστερού του ποδιού, στο ξεκίνημα του «καταραμένου» πρώτου φιλικού της σεζόν 2006-07 απέναντι στην Σκαφάτι. Όταν ο «Μάτσας» επέστρεψε στην δράση, μετά από επτά μήνες, δεν ήταν ο ίδιος, παρά το εντυπωσιακό του ξεκίνημα την σεζόν 2007-08, με 23,8 πόντους στα πέντε πρώτα παιχνίδια της Euroleague, που του χάρισαν το βραβείο του κορυφαίου παίκτη για τον μήνα Νοέμβριο. Και αυτό γιατί ένας νέος τραυματισμός τον κράτησε εκτός μέχρι τον Μάρτιο του 2008, για να έρθει η τρίτη και χαριστική βολή, λίγο πριν την έναρξη της σεζόν 2008-09, όταν ένα ακόμα πρόβλημα έβαλε τέλος στην παρουσία του στον Πειραιά και ένα χρόνο αργότερα, τέλος στην ίδια του την καριέρα, σε ηλικία μόλις 30 ετών.